Sabah sözleştiğimiz zamanda buluştuk. (Mertin bu özelliğini seviyorum olabildiğince dakik) O günün sabahının arka planında aramız biraz limoniydi. İşlerinden dolayı yoğun bende ilgi bekleyen bir kızçe..Tabii görünce hemen benim yelkenler suya indi.
Aslında anlıyorum ki uzakta olunca iletişimde hep bi kopukluk hep bu yanlış anlaşılma durumu.. Halbuki onu görünce herşey kaldığı yerden devam ediyor. Sarıldık tabii.
Önce adını bilmediğim bi göle gittik. Bi baktık hiçkimse yok. Hava hem soğuk hem sisli. Gölün çevresi inşaat halinde, çalışan birkaç kişi var sadece. Girdik alana bi yer bulduk. Arabada oturduk bi süre. O sırada benim evden getirdiğim kahvaltımsı yiyeceklerimizi yedik. O gün için dünden hazırlanmıştım. Limonlu kek yaptım. İstek üzerine. Hayatımda ilk defa.. yedik beğendi. Sonra dışarı çıktık biraz yürüyelim diye, hava eksi kaç gidemedik çok geri döndük haliyle . Arabaya kim önce gidecek yarışı yapıyoruz.. seviyorum onunla çocuk olmayı, eğlenceli bir arkadaş.. fazla yerinde duramayan iki insan biraraya gelince ne olur okumaya devam .. bizim sürekli gittiğimiz kafeye vardık.. tatlılarımızı yedik. Bi konu geçti.. Benim nikah şahidim belli .. Bak sen kim..Çok yakın bir arkadaşı, ilkokulda konuşmuşlar bunu. İnanmıyorsan arayalım.. aradı, doğruymuş. Çıktık bu sefer harbi yürüyelim.. Benim bi elim onun cebinde.. sohbetimiz
her telden.. Gülüyorum anlattıklarına..Hoşuma gidiyor onunla zaman geçirmek.. Belki çok basit bi aktivite. Ama öyle bi şey ki aslında nerde yürüdüğümüzün nereye yürüdüğümüzün önemi yok çünkü birlikteyiz..
Kışın Ankara da yapılacak bi aktivite.. Teleferik binelim bakalım. Çıktık o alana. Biraz da korkuyorum. Mert çok daha önceden binmiş. Yanına da çantasını aldı. Patlamış mısır yiyecekmiş. Bekledik biraz.. Boş gelince bindik. İki aile ve biz. İlk etapta ses ve hareketler beni bir ürkütmedi değil. Tabii Mert pek bi sakin. Benimse elim kolum onda. Sanki bi şey olsa öyle bi durumda kurtulacağız. Neyse sakin sakin gidelim dönüşte kalmadı o korku. İçerdekilerle konuşmaya başladı Mert. Kabin içinde, birbirimizi hiç tanımasakta kısa süreliğine aynı yerde olmanın aynı duyguları paylaşmanın ne demek olduğuna tanıklık ettim. Sonrasında Mert patlamış mısır ikram etti. Karşımızdan oturan kızdan rica ettik bizim fotoğraflarımızı çekti. Ve yaklaşık 20 dakika süren yolculuğumuzun sonuna geldik. (ilk teleferik maceramız)
Geçtik ordan bi markete. Alacaklarımızı aldık. Kasada bi pazarlık. Yumuşatıcı alana yanında bardak hediye. Mertte istiyor iki tane olsun. Öyle böyle derken
kasiyer kız tamam dedi. Arkadan gülen çalışanlardan anlaşılan o ki sevgilim yine kendini belli ediyor.. Kendi farketmesede dikkat çekiyor bi hayli. Sonra durduk bi yerde( gizli köşelerimizden) kimsenin bizi rahatsız edemediği,
evden getirdiğim yemekleri arabada yedik.
Çıktık Forum Avm ye geçtik. Park bulma sorunu illaha yakın olmalı girişe. Tabii haftasonu, dolandık bi 5 6 tur, derken bulduk. Girdik içeri kalabalık.
Starbuckstan kahvelerimizi aldık elimizde gezine gezine biraz dolaştık. Akşam oldu artık. Eve dönme vakti. Geldik benim mahalleme. Konuştuk limoni olduğumu konuyu.. Anlıyorum ki bir ilişkide herşey konuşarak çokta güzel çözülüyor. E tabii sevgilimin bir diğer soyadı.. Çözer. En son bırakmak istemiyordum ama gitme vakti gelmişti artık. Son bir sarılmaca..Ve veda.